اثر برشته و اکسترود کردن بر بخش های نیتروژن و تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین دانه سویا

این آزمایش برای تعیین بخش های نیتروژن و تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و پروتئین دانه سویای خام و حرارت داده شده (برشته یا اکسترود شده) انجام شد. نمونه­ها در زمآنهای 2، 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت در شکمبه 4 رأس بره نر کردی (با میانگین وزن زنده 3 ± 50 کیلوگرم) دارای کانولای شکمبه انکوباسیون شدند. بخش­های مختلف نیتروژن نمونه­ها با روش­های شیمیایی اندازه­گیری شد. اکسترود کردن، نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیر­قابل­ حل در شوینده اسیدی در دانه سویا را کاهش داد. برشته کردن، پروتئین قابل ­حل در بافر و نیتروژن قابل حل در شوینده خنثی را در مقایسه با سویای خام به ترتیب کاهش و افزایش داد. کمترین مقدار نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیر­قابل­ حل در شوینده اسیدی در سویای اکسترود شده مشاهده شد. اکسترود کردن دانه سویا بخش سریع تجزیه ( a ) و بخش کند تجزیه ( b ) پروتئین را به ترتیب کاهش و افزایش داد. برشته کردن و اکسترود کردن به­طور معنی­داری نرخ تجزیه پذیری ( c ) را کاهش دادند. تجزیه پذیری موثرماده خشک و پروتئین خام دانه سویا به­طور معنی­داری به­وسیله فرآوری حرارتی کاهش یافت. برشته کردن و اکسترود کردن بر بخش بالقوه قابل تجزیه ( a+b ) ماده خشک و پروتئین خام دانه سویا اثری نداشتند. فرآوری حرارتی به­طور موثری باعث تغییر در بخش های نیتروژن و کاهش تجزیه پذیری پروتئین خام دانه سویا در شکمبه در مقایسه با سویای خام شد. همچنین اکسترود کردن در مقایسه با برشته کردن نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیر­قابل­ حل در شوینده اسیدی، بخش سریع تجزیه و تجزیه پذیری موثر پروتئین دانه سویا را به طور معنی­داری کاهش و بخش کند تجزیه آن را افزایش داد.